یک برک گل نکرده ز روبت بهار رنگ

می غلتدم نگاه به صد لاله زار رنگ

تا چشم آرزو به رهت کرده ام سفید

چندین سحر شکسته ام از انتظار رنگ

موج طراوت چمن نا امیدی ام

دارم شکستنی که ندارد هزار رنگ

بیر نگیی به هیچ تعلق گرفته ام

یعنی به رنگ بوی گلم درکنار رنگ

کومایه ای که قابل غارت شود کسی

ای صورت شکست غنیمت شمار رنگ

بر هر نفس ز خجلت هستی قیامتی است

صد رنگ می تپد به رخ شرمسار رنگ

قسمت درین چمن ز بهاران قویتر است

آفاق غرق خون شد و نگرفت خار رنگ

ما را چوگل به عرض دو عالم غرور ناز

کافیست زان بهار یک آیینه وار رنگ

سیر بهار ناز تو موقوف خلوتی است

ای بوی گل به حلقهٔ در واگذار رنگ

عمریست رنگ باختهٔ وحشت دلم

چون کرده هوشم این گل بی اختیار رنگ

جوش خیال انجمن بی نشانی ام

بیدل بهار من نکند آشکار رنگ